Herman de Coninck
Vlaams dichter en essayist (Mechelen 21.2.1944 - Lissabon 22.5.1997).
Herman de Coninck was Vlaanderens populairste dichter ooit. Voor zijn debuutbundel, De Lenige Liefde (1969), ontving de Coninck de Yang-prijs en in 1971 de Prijs van de Provincie Antwerpen. Het werd de best verkochte Nederlandstalige bundel gedichten van de twintigste eeuw. Acht jaar geleden, op 22 mei 1997, stierf Herman de Coninck onverwacht in Lissabon.
België leek in nationale rouw. Toch was de Coninck bij leven teleurgesteld dat hij nooit de Staatsprijs voor poëzie heeft gekregen. Postuum kreeg hij er wel een voor zijn onvolprezen essays over poëzie: Herman de Coninck leerde zijn volk gedichten
Privé ging het Herman de Coninck minder voor de wind. Zijn eerste vrouw, An Somers, stierf in een tragisch auto-ongeval. Zijn tweede vrouw, Lieve Coppens, verliet hem na tien jaar huwelijk. Ook de schrijfster Kristien Hemmerechts, de derde vrouw in zijn leven, had het moeilijk met zijn nachtleven en vooral zijn drankgebruik. Hemmerechts: 'De fles, dat was voor mij de vijand in huis.'
permanente hommage op een muur in Watou:
(door Rutger Kopland)
Kaart
van een Grieks eiland
zo’n lullige ansicht, voorzien van een
grap
over, nou ja, je weet wel waarover,
maar ik hoorde dat je al dood was
voor ik een grap had gevonden.
Ik leef nog, ons gesprek is niet af,
maar ik leef deze laatste dagen gebogen,
over woorden
die ik doorstreep, weer opschrijf -
Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te
verwachten
schrijf je geen poëzie, daar waren we
het hartroerend over eens,
poëzie was geluk, het geluk om een paar
woorden
te vinden die even bij elkaar wilden horen
voor de dood ons kwam halen,
een grap, een zorgvuldig verzwegen grap
om de dood, deze doorstrepen en weer
opschrijven,
zo was poëzie.
Ik zal je dus nooit meer zien.
Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor
dat alles,
voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige
hoofd
waarmee je sprak, voor dat alles
levend wordt begraven,
ik bedoel, ik leef gebogen over die kaart,
je weet wel, zo'n veel te blauwe zee,
zo'n veel te blauwe hemel:
Happy days in Greece.
Neruda
Alles
is gelijk, niet alleen mensen
onder elkaar, maar ook planten en
mineralen
en poezen en regen en Vivaldi.
Ik breng de avond door met een vriend
en een glas wijn en een dode en verhalen
en schemer en minnestrelen.
Wij zijn met zeer velen.
Meeuwen
Zoals
dit eiland van de meeuwen
is en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand,
zo
is dit eiland van de meeuwen
en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand.
An,
1971
Verliezen
lukte beter: daar heb ik ternauwernood
één dichtbundel over gedaan. Ik won
de Prijs van de Vlaamse Provinciën met
jouw dood.
Ik herinner me vooral dat ik mijn bril
niet vinden kon.
Die
lag naast de auto op de grond. Eerst vond
ik hem, het was een nieuwe, dan jou.
Dank zij die bril kan ik je nog steeds
zien.
Na een eeuwigheid, misschien
een
minuut of twee, wees een vrouw naar het
gras:
kijk, een kindje. Oja, dat hadden we ook.
Snel mond
op mond. Tom gillend als vermoord. Dat
leek me gezond.
Pas
toen besefte ik hoe stil het voordien was.
Ik dacht: zal ik eens proberen te huilen?
Het lukte. Dat kwam de volgende dagen goed
van pas.
Voor mekaar
Vroeger
hield ik alleen van je ogen.
Nu ook van de kraaiepootjes ernaast.
Zoals er in een oud woord als meedogen
meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er
alleen haast
om
te hebben wat je had, elke keer weer.
Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er
ook toen.
Er is meer om van te houden.
Er zijn meer manieren om dat te doen.
Zelfs
niets doen is er daar één van.
Gewoon bij mekaar zitten met een boek.
Of niet bij mekaar, in 't cafè om de
hoek.
Of
mekaar een paar dagen niet zien
en mekaar missen. Maar altijd mekaar,
nu toch al bijna zeven jaar.