Onze Gedichten

Eddy van Vliet, 1991,

tekst op zijn 'grafmonument'' in Watou

Dood. Heb geen angst. Talm niet
voor mijn deur. Kom binnen.
Lees mijn boeken. In negen van de tien
kom je voor. Je bent geen onbekende.

Hou mij niet voor de gek met kwalen
waarvan niemand de namen durft te noemen.
Leg mij niet in een bed tussen kwijlende
kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen.
Klop mij geen geld uit de zak
voor nutteloze uren in chique klinieken.

Veeg je voeten en wees welkom.

Onze Watou Gedichten Hiernaast staat een gedicht over Watou van Koen Peeters		Watou De trap is hoog voor de smartelijke show maar wordt moeiteloos genoemen niemand luistert naar oude ventjes tenzij zij dichter zijn, dan zijn zij god als Claus vandaag in grasgroene bui uithaalt vanuit zijn heupen als hij schrift en leest van Nolens' ernst, Enquist gekwetst en Camperts gezelschapsdame draagt net alks Claus' vrouw geen b.h. en hakt wat hout van Herreweghe als Komrij smekt kwekt en bloemleest zichzelve met brille, rouge, verve. Zeggen zij iets waarmee zij iets zeggen vinden ze woorden die niemand eerder vond? Ja, zingend gaan dichters de kerk uit en signeren het voetpad bij Gwij. Voor de beste, de jarigste dichter is er het boeket van de minister van cultuur dat prompt verwelkt. Dichters zijn bankiers en gedichten verworven interest.
Rutger Kopland Jonge Sla Alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, stervende bloemen, het hoekje.. ..(lees verder)	Lamento, Remco Campert		Hugo Claus Ezel Ambroos Deze ezel heet Ambroos. Hij drentelt langs hond en lam. Tussen zijn saffraangele tanden zit een halve boterham, ambrosia. .... (lees verder)
	Herman de Coninck		Het Land van Amen Ik zal voorbij zijn en het dorp zal duren gelijk vandaag met harpen in de bomen. Geblaat geblaf. En telkens toegenomen bewegingen tegen de middaguren. Het gras ontelbaar tussen vogelveren en leeuwerikken als omhooggetrokken onhoorbaar bezig in een tijd vol klokken. De knapen die nu haastig huiswaarts keren, en ransels rondzwaaiend naar alle kanten zullen volwassen zijn met grote handen. Anton van Wilderode uit: Dorp zonder ouders. Brugge: Orion1978
Tijdig (comfortabel ongelukkig) Je huis is vol van schatten en op stand. Een kamer voor jezelf. Rustige straat. Een tuin. CD. PC. Twee lapjeskatten. Een mooie baan. Kinderen: goed verstand. Aardige vrouw. Zo kun je nog wel doorgaan. Zelfs met je ouders heb je nog een band. Tijdig, omstreeks je vijfendertigste, heb je je valse ideaalstelling herkend. Nu, tien jaar later, kun je melden dat je comfortabel ongelukkig bent. Anton Korteweg Nog een gedicht van Anton Kortweg
	In Watou, bij het graf van Eddy van Vliet De natuur ziet je niet liggen. In het grensland is jouw gras gruwelijk gesnoeid en bomen zwaaien stom als gekken. Jij bent jouw woorden geworden in mijn hoofd, hoge woorden die reiken naar de dood. Theo Monkhorst		Eddy van Vliet, 1991, tekst op zijn 'grafmonument'' in Watou Dood. Heb geen angst. Talm niet voor mijn deur. Kom binnen. Lees mijn boeken. In negen van de tien kom je voor. Je bent geen onbekende. Hou mij niet voor de gek met kwalen waarvan niemand de namen durft te noemen. Leg mij niet in een bed tussen kwijlende kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen. Klop mij geen geld uit de zak voor nutteloze uren in chique klinieken. Veeg je voeten en wees welkom.
Rand Wat je nu zegt verplaatst lucht over een kleine afstand, kleiner naarmate je zachter, haastiger praat: 'tot waar het weer waait'. Een plek opzij van het kijken. Verwachting loopt naar de rand. Niet te bereiken. Eva Gerlach (thema Watou 2003	Willie Verhegghe Sociaal gëengageerde dichter. Verhegghe publiceerde een vijfentwintigtal dichtbundels waarvan drie over en ten bate van mentaal gehandicapten, twee met anti-oorlogspoëzie en een over de mijnramp van Marcinelle		Ingrid Jonker Korreltjie klein is my woord korreltjie niks is my dood
Men verplaatst zich Men verplaatst zich, maar nooit even snel, in tegengestelde richting. Nooit met eenzelfde zakdoek mooi symmetrisch wuivend even wit, even droog. Eén blijft er staan, verwijdert zich. Bij gebrek aan wie verliet langzaam kleiner wordend. Anton Korteweg (Watou 2006)	ik draai een kleine revolutie af ik draai een kleine revolutie af ik draai een kleine mooie revolutie af ik ben niet langer van land ik ben weer water ik draag schuimende koppen op mijn hoofd ik draag schietende schimmen in mijn hoofd op mijn rug rust een zeemeermin op mijn rug rust de wind de wind en de zeemeermin zingen de schuimende koppen ruisen de schietende schimmen vallen ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af en ik val en ik ruis en ik zing Lucebert		Gerrit Kouwenaar totaal witte kamer Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal de kamer wit maken, nu, nooit meer later en dat wij dan bijna het volmaakte napraten alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale zoals wij er lagen, liggen, liggen blijven witter dan, samen – (luister hier)

Onze Watou Gedichten

Watou

totaal witte kamer