Onze Gedichten

Kunst

Onze schilderijen

Biënnale Venetie

Documenta Kassel

Rutger Kopland
Rutger Kopland geldt als één van de belangrijke dichters van Nederland. Hij ontving de Jan Campertprijs en de P.C. Hooftprijs voor zijn gehele oeuvre. Rutger Kopland is het pseudoniem van de in 1934 geboren R.H. van den Hoofdakker. Hij studeerde geneeskunde in Groningen. Specialiseerde zich in de psychiatrie en is emeritus hoogleraar biologische psychiatrie. In 1966 promoveerde Van den Hoofdakker en zijn laatste stelling luidde: Er is geen wezenlijk verschil tussen wetenschappelijk onderzoek en het onderzoek dat verricht door de dichter bij het maken van een gedicht. In hetzelfde jaar - 1966 - debuteert Van den Hoofdakker als Rutger Kopland met de bundel Onder het vee Er zullen nog 13 bundels volgen. Rutger Kopland heeft het schrijven van gedichten altijd opgevat als een onderzoek naar emoties. Waren zijn gedichten in de eerste bundels de weerslag van een anecdote. Later werd zijn werk abstracter. Kopland is een veel gelezen dichter. Tom van Deel denkt dat dit wel verband zal houden met zijn neiging om in zo eenvoudig mogelijke bewoordingen ver gaande en diep peilende gemoedsstemmingen en inzichten vast te leggen. De persoonlijke toon is bovendien een technisch middel van formaat om een intieme verhouding met de lezer te bereiken. Tijdens de verkiezing van de Dichter des Vaderlands kreeg Rutger Kopland meer stemmen dan Gerrit Komrij. Kopland bedankte echter voor de eer. In 2005 kreeg Rutger Kopland een hartstilstand, terwijl hij in zijn auto reed. Gevolg: hij botste tegen een boom en zweefde enige tijd op de grens tussen leven en dood. Hij overleefde het ongeluk, maar raakte tijdens de revalidatie in een psychologisch zodanige toestand, dat hij werd opgenomen in de gesloten inrichting waar hijzelf jaren lang hoofd was. Kopland beschouwt dit ongeluk en zijn opname in de gesloten opname als een breukvlak in zijn leven. Nog steeds is hij niet geheel hersteld, al is de dichterlijke ader wel weer gaan stromen.	Jonge Sla Alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, stervende bloemen, het hoekje aardappelen, kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in. Maar jonge sla in september, net geplant, slap nog, in vochtige bedjes, nee.
Nieuwjaarswens 2008 Tijd Tijd - het is vreemd, het is vreemd mooi ook nooit te zullen weten wat het is en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijkt naar iets in zichzelf, iets ziet daar wat het meekreeg zoals Rembrandt kijkt op de laatste portretten van zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaat een verte voorbij onze ogen het is vreemd maar ook vreemd mooi te bedenken dat ooit niemand meer zal weten dat we hebben geleefd te bedenken hoe nu we leven, hoe hier maar ook hoe niets ons leven zou zijn zonder echo's van de onbekende diepten in ons hoofd niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik buiten onze gedachten is geen tijd we stonden deze zomer op de rand van een dal om ons heen alleen wind Rutger Kopland Lees hier een interview met Rutger Kopland over dit gedicht.	Zelfportret Je ziet een man in de tuin hij lijkt verzonken in zichzelf die man ben ik, ik weet het maar als je lang kijkt naar een foto van jezelf verval je in gepeins wie je bent en wie je bedoelt als je ik zegt, enzovoort ik kijk en kijk in dat gezicht en inderdaad - ben ik dat? over het ik is veel nagedacht ook door mij. maar de meningen lopen nog steeds ver uiteen ook die van mij - zoals dat gaat met woorden die niet kunnen worden begrepen niemand heeft ooit zichzelf gezien maar het verlangen blijft naar het onzichtbare ik je zoekt in wat er van je overbleef een man in de tuin (Watou 2006)

De tafel en het raam iemand is gaan zitten aan de tafel en langzaam gebeurt het langzaam verdwijnt hij uit zijn gedachten gaat hij vergeten de tafel is leeg en het is alsof de leegte in hem binnendringt hem vervult langzaam gaat hij met zijn ogen tegen de muur omhoog naar het raam naar het uitspansel over het dorp ziet hij de vogels van de hemel hoe zij dwalen rond de toren van de kerk en de wolken hoe zij voorbijwaaien denkt hij ik ben alles wat ik zie Rutger Kopland (Watou 2003)

WINTER van Breughel, de heuvel met jagers en honden, aan hun voeten het dal met het dorp. Nog even, maar hun doodmoeie houding, hun stap in de sneeuw, een terugkeer, maar bijna zo langzaam als stilstand. Aan hun voeten groeit en groeit de diepte, wordt wijder en verder, tot het landschap verdwijnt in een landschap dat er moet zijn, en er is, maar alleen zoals een verlangen er is. Voor hen uit duikt een pikzwarte vogel. Is het spot met de moeizame poging tot terugkeer naar het leven daar beneden: de schaatsende kinderen op de vijver, de boerderijen met wachtende vrouwen en vee? Een pijl onderweg, en hij lacht om zijn doel.	Schilderij Winter van Breughel (zie gedicht Kopland hiernaast)