Willie Verhegghe
Willie Verhegghe
werd op Gedichtendag 2004 aangesteld als
Stadsdichter van Ninove
omwille van de kwaliteit van zijn
verschenen werk, zijn sociaal engagement
en zijn uitstraling binnen de wereld van
dichters en schrijvers. Verhegghe
publiceerde reeds een vijfentwintigtal
dichtbundels waarvan drie over en ten bate
van mentaal gehandicapten, twee met
anti-oorlogspoëzie en een over de
mijnramp van Marcinelle.
Bovenal is Verhegghe de belangrijkste
Nederlandstalige wielerdichter, niet
onbelangrijk voor een stad waar jaarlijks
de eindstrijd wordt gestreden van de Ronde
van Vlaanderen. Hoewel niet in Ninove
geboren is hij zeer nauw verbonden met het
leven van de Denderstad, wat zich vaak in
zijn werken weerspiegelt.
Boek met verzamelde gedichten (1967 - 2007):
Terug naar de Toekomst
(uitgave www.poeziecentrum.be)
Na een lucide moment
Het
lichaam plooit zich naar een rust
die uit de roes der overwinning is
gegroeid,
zon plant zich met bruine tinten in de
huid,
het ogenblik is tijdloos, tikt met de klok
de jacht der dagen weg. En geeuwt.
Zo zou het altijd moeten zijn:
de geest die zich aan lijf en leden
overgeeft,
het bloed dat zich niet langer haast
maar als een slak zijn sporen uitzet
op een pad van moegelopen hazen.
Rust is heilig en hemels het moment
dat door de hersenen tot rust is ingedijkt
MAKKER
MONGOOL
voor
Dirk V.D.S.
De kleine dikke hand die hij me drukt
komt zó
uit zijn groot hart
en in zijn verzonken oogjes brandt een licht
dat aan een trouwe zaklamp denken doet.
Naar
het volk van Djengis Chan werd hij
genoemd, maar zijn rijk is klein en niet
van onze wereld;
het
geven van bevelen is hem vreemd,
daarvoor is het te dikwijls kermis in zijn hoofd.
Hem helemaal begrijpen doen we niet,
zijn
kennis werd in stille eenvoud
en zonder hulp van boeken opgevuld.
Hij studeerde simpelweg voor mens.
Doctor
Honoris Causa Humana.
Een
klopje op zijn goeie rug
maakt hem nog kleiner dan hij is:
echte vriendschap doet soms krimpen,
zéker in
een wereld waarin ieder
voor
zichzelf versterkte burchten bouwt.
Hieronder twee gedichten over de mijnramp in Marcinelle
We zijn vergeten
We
zijn vergeten dat zij de glans
van
hun ogen in de hel hebben gelaten,
dat
hun huid zwart en hard als steenkool werd,
dat ze diep onder ons als kinderen hebben geweend,
hun
nagels in wurgende wanden tot tekens
van bloed en zekere dood hebben stuk gekrast.
We
zijn vergeten dat hun moeders
en vrouwen en kinderen als bloemen in een storm
werden
geknakt, dat hun lippen beefden,
het hoofd tussen de handen om zoveel gemis.
We
kennen hun namen niet meer,
we gaan voorbij aan been en stof
waaruit voor ons vlees de warmte groeide.
Schamen moeten we ons, om zoveel leegte
in ons opgeblazen hoofd, om zoveel vergeten
in
een tijd waarin alles met machines
voor de toekomst koel en veilig wordt bewaard.
We
zijn hen vergeten, godverdomme.
Uit Abbruzzendorpen van ruwe hoge kalk
en hemeltergende armoede kwamen ze,
zuiderse mannen op de vlucht voor honger,
met zwarte glans in oog en haar.
Hun namen als klanken van Verdi:
Gaetano, Rodolfo, Cosimo, Orlando.
Diep onder het sombere Marcinelle
praatten zij met heftige gebaren
over la mamma, bambini en amore.
In hun huizen hingen verre foto’s
van grootvaders met Caruso-knevels
en kerkjes in godvergeten dorpen.
Anorato Pasquarelli-met-het-kunstbeen
zorgde voor de trouwe blinde paarden,
Angelo Galvan ging het vuur tegemoet
en werd levende legende, een engel gelijk.
Rocco en Camillo Lezzi waren broers:
men vond hen hand in hand. Warme diepe
dood."