Dagje Watou

Uit weblog van de Vlaamse minister van Cultuur Bert Anciaux

(SPIRIT, Vlaamse Links Liberalen) 

Woensdag 10 augustus 2005

 We (Damienne en ik) hebben er een dagje Watou opzitten. De jaarlijkse poëziezomer van Watou is een pareltje aan het firmament. Enig in zijn soort verzoent het beeldende kunst, poëzie en landschap met elkaar. We hebben er enorm van genoten.

Nu reeds 25 jaar zorgen Gwy en Agnes voor een hoogstaand festival. Zij zijn de grondleggers van het literair festival. Zij hebben honderdduizenden Vlamingen in contact gebracht met poëzie en beeldende kunst.

In de stralende zon hebben we het Douviehuis en de Douviehoeve bezocht. En genoten. Genoten van de tientallen dichters. Genoten van de beeldende kunstenaars. Genoten van het gezelschap. Genoten van het leven.
Watou is uniek. Watou is enig. Het is één van de schoonste plekjes die Vlaanderen bezit. Het is één van de mooiste dingen die je kan ervaren.

Proef even mee van dit gedicht van Rutger Kopland :

Moeder en Zoon

Er is ergens een vijver, schrijft Ovidius,
die ooit een moeder is geweest
'zij smolt weg in tranen', rouwend
om haar dood gewaande zoon

maar hij leefde nog - hij had de dood gezocht
door van een rots te springen, maar hij viel niet,
in de woorden van Ovidius:'zwevend werd hij
in de lucht een zwaan met witte veren'.

Die dingen gebeurden toen - soms was
de werkelijkheid zo ondraaglijk
dat er gebeurde wat niet kon.

Dit is alles wat wij weten: moeder en zoon
herenigd - je ziet in gedachten hoe een witte zwaan
wordt gewiegd door een vijver en je vraagt:
zou die vogel de rouw kennen van het water
en zou het water weten wie het wiegt.

Bert