| Watou | Dorp | Huisje | Dossier Warandebeek Overstomingen | Watou 2011 | Bier | historisch | Links |
|
|
|
|
|
West TV Watou 2011 promotie film
Foto rapportage door 'Hoedgekruid;
Dit jaar is het aloude thema van de Poeziëzomers weer 'een soort van terug'. De kunstenaars en curatoren van deze editie zijn gevraagd om met de selectie van hun werk in de sfeer te blijven van het 'werkwoord' herinnering.
Uit de catalogus (Jan Moeyaert, Intendant):
Ons bestaan drijft op een universum van eigen herinneringen.
Als we alles willen onthouden wat op ons af komt, moet ons brein afhaken: het is
te klein. Daarom zijn we selectief: we filteren alles, we slaan op wat we nuttig
vinden voor ons overleven.
Niet noodzakelijk waarheidsgetrouw, wel onze eigen interpretatie.
Daarom zijn herinneringen bij uitstek persoonlijk.
En toch, we delen ze graag.
16 juli 2011,
 |
Bekende bezoekers, maar daar gaat het nu niet om.
De Nederlandse dichteres Rozalie Hirs presenteert, in samenwerking met vormgever Harm van den Dorpel, haar digitale dichtbundel ‘Geluksbrenger’. Klik hier door naar haar website 'Geluksbrenger' voor een interactieve poëzie ervaring! (zet het geluid aan en klik op de golfjes net onder het
gedicht. Beweeg met de muis over de stamboom (bv naar beneden). Links in
het menu veel meer, veel ook gelezen door Rozalie met klanken achtergrond) |
 |
 |
6 augustus 2011, Watou
Een voorstelling over kleine persoonlijke overwinningen en triomfen met grote gevolgen, uitgevoerd door twee tweelingzussen. Barbara schreef een verhaaltje over kleine en grote geschiedenissen. Het inspireerde Stefanie tot meer dan 300 tekeningen, waarvan ze vervolgens een film maakte. Blij dat we geweest zijn, was een bijzondere ervaring. Vooral het proberen je in te leven wat de zusjes bedeolen en hoe ze dat verbeelden, daar zit een enorme energie en werk achter. Dat geeft ons ook weer energie!
Zie hieronder ook de recentie van het stuk op www.cobra.be . We hebben het gekopieerd hieronder, je weet nooit hoelang het daar nog blijft staan.
'Triomff' is een nieuwe voorstelling van de tweelingzussen Barbara en Stefanie Claes – u kent ze misschien van Familie op VTM. Stefanie zette vorig jaar een eigenzinnige stempel op Theater aan Zee en werd daarmee laureaat Jong Theater. Deze editie maakt ze iets nieuws samen met haar zus. 'Triomff' is een sprakeloze - letterlijk dan, waarin niet gesproken wordt - en veelgelaagde zoektocht naar het oerbegrip “thuis”.
De voorstelling begint in het pikdonker. Een van de zussen schildert met een verfrol op een lange steel en witte verf een gigantische oerolifant op een zwartplastic achterwand...(lees hieronder verder) |
 |
 |
 |
De snelle verftrekken waarin de mammoet zichtbaar wordt vertonen grote gelijkenissen met de jachttaferelen en afbeeldingen van dieren die teruggevonden werden in de grotten van bv. Lascaux of Altamira. Ook later zal de diaprojector nog tekeningen op ons netvlies flitsen die refereren aan het begin van onze cultuurgeschiedenis, de rotstekeningen uit de prehistorie. Een van die oerwezens komt later zelfs tot leven, gebricoleerd uit afval, piepschuim en karton, een terugkerend stijlkenmerk in de voorstellingen van Stefanie.
De donkere schilder laat ons kennis maken met de gemaakte afbeelding door de flauwe schijn van een zaklamp, vastgemaakt op het hoofd. De schilder laat op die manier het beeld - de tekening - ontdekken op dezelfde manier als archeologen ooit de tekeningen van Lascaux te zien kregen.
Na een tijdje doet de witte verf op de achterwand verrassend functioneel dienst als projectiewand. 300 tekeningen worden in wisselend tempo afgespeeld. Afhankelijk van het tempo hebben we te maken met een diaprojectie, dan weer met een animatiefilm. De tekeningen en beelden brengen je in een soort filosofische tussenwereld, een bevreemdende plek die vragen opgooit om ze nooit te beantwoorden. Af en toe worden de beelden afgewisseld met korte geprojecteerde teksten: huiveringwekkend mythologische verhalen over dieren die hun “thuis” verlaten op zoek naar een andere, definitieve thuis. In die teksten wordt ook Paul Van Ostayen even gerecycleerd in een grappige animatie van zijn gedicht de 'Sjimpansee'.
Anno Dijkstra’s werk speelt zich af tussen de vluchtigheid van mediabeelden en de permanentie van het monument, in een onderzoek naar de aard van herdenken en onze relatie tot het beeld. Hij maakt kopieën van beelden die een onuitwisbare indruk op hem hebben gemaakt, zoals het door napalm getroffen Vietnamese meisje Kim Phuk, of de foto van een Chinese jongeman met een tas in zijn linkerhand, staande voor een rij van vier tanks op het Plein van de Hemelse Vrede. Het spanningsveld tussen deze mediabeelden die in het collectief geheugen gegrift staan en de fysieke monumenten van steen en brons zijn het speelvlak waarbinnen zijn werken zich afspele
Foto Vietnam, 1972 |
Het meisje in 3D door Onno Dijkstra (brouwerij, Watou).
|
 |
Levensgroot beweegt ze lichtjes vooruit en achteruit. Is zij
een waanzinnige of iemand waar men bang voor hoeft te zijn? Geen enkele
dialoog lijkt mogelijk, want ze lijkt opgesloten in haar eigen vreemde
cocon. Toch is het een zwak iemand, want ze draagt geen schoenen, enkel
kousen. Is het toch eerder een geesteszieke? Haar repetitieve bewegingen
zijn fascinerend en - al zijn ze miniem- bijzonder indrukwekkend.
Zie hier meer werk van haar. Haar paarden sculpturen bijvoorbeeld. Een ervan was een aantal jaren geleden ook in Watou. Recent zagen we ook een paar van haar uit de muur steken in een musem in Venetie. |